Mylene Quint (19) heeft al van jongs af aan het label ‘introvert’ opgeplakt gekregen. Het was de maatschappij die veel van haar verwachtte. Dingen die ze niet altijd na kon komen. In ieder geval niet op de manier waarop de maatschappij dat zag als norm. Na jarenlang zwemmen in verwachtingen, overspoeld door oordelen, vertelt ze eerlijk haar verhaal. ‘Ik heb een jaar lang in mijn eentje de pauze doorgebracht. Op de achtergrond van de veeleisende maatschappij. Daar voelde ik mij veilig.’
Dit is het verhaal van Mylene. Een eerlijk interviewartikel over hoe moeilijk het soms is om het razende tempo van de maatschappij bij te benen. Want: ben je wel vrij als je altijd maar moet voldoen aan verwachtingen?
| Een foto van Mylene uit de tijd toen ze nét begon met haar stage bij Stichting Talents and Dreams in Utrecht. In deze tijd ontpopte ze zichzelf van een rups die zichzelf niet durfde te uiten, tot een sterke vlinder die zichzelf in woord en geschrift met veel plezier uitdrukt. De gedichten die ze schrijft, zijn de blikvangers van haar gevoelens die ze puur en heel dichtbij van zichzelf vastlegt. ‘Ik ben echt een open boek’, aldus Mylene. |
Ontsnapping aan de realiteit
Bij de vraag wat introvert zijn voor Mylene betekende, zegt ze moedig: ‘Het was voor mij een ontsnapping aan de realiteit.’ Een sterk gevoel van anders zijn overheerste Mylene. ‘Als kind was ik al niet als alle anderen. Al vroeg in mijn leven heb ik veel meegemaakt; dingen die voor anderen niet altijd goed te begrijpen waren. Ook mijn kledingstijl was anders; merkkleding droeg ik al niet, daar had mijn moeder geen geld voor.’ Mylene had het gevoel niet met de grote stroom mee te kunnen zwemmen. Hoeveel ze haar best ook deed: ze zwom vooral tegen de sterke stroom in. Ze kreeg hierbij veel onbegrip: ‘Tot op de dag van vandaag, koop ik alleen maar merkschoenen. Hoe gek het ook klinkt, de ‘norm’ om merkschoenen te dragen, is door anderen in mijn hersens geschrift.’
Mylene voelde zich niet thuis in deze maatschappij. Het compensatiegedrag om wél ergens bij te horen, werd na lange tijd zwaar. Vooral op de middelbare school: ‘Het bankje werd mijn ‘safe place’. Ik zorgde dat ik niet zichtbaar was voor anderen; dan werd ik niet geconfronteerd met oordelen.’
Klaarstomen voor moeilijkheden
Bij de vraag waarom ze liever alleen zat, roept ze spontaan: ‘Heel eerlijk: ik vind mensen echt doodeng.’ Ze stort zichzelf op haar eigen (levens)verhaal: ‘Ik ben een echte schrijver: mijn manier van leven is al heel anders. Ik vond het veel interessanter om mensen te observeren; hoe reageren mensen op anderen? Dit was onbewust mijn overlevingsstrategie om mezelf klaar te stomen voor mijn grootste angst: onder de mensen zijn.’ In de maatschappij werd ze geconfronteerd met zichzelf, met een diepgeworteld gevoel dat ze niet goed genoeg zou zijn.
Het verschil tussen vroeger en nu
Vroeger liet ik mij ontzettend leiden door de maatschappij. Door mijn stage waardeer ik mezelf meer om wie ik ben; ik voelde me eindelijk gehoord. Ik ben nu socialer en ‘extraverter’, heb vrienden en feestjes. Maar alsnog: in de tijd dat ik elke pauze alleen op mijn bankje zat, voelde ik mij pas écht vrij. Ook in gezellige groepen met mensen word ik vaak overspoeld door intense eenzaamheid.’
