Een onverwachte reis in gedachten van herinnering tot herinnering… waar kom je terecht?
Ik ben. ‘Ik ben’, zeg ik tegen mezelf. Ik ben… Ik begin op te noemen wat ik allemaal wel niet ben. En ook wat ik allemaal niet ben. Ik ben veel niet… Maar ook veel wel… Ik ben teveel niet… en teveel wel. Woorden razen door mijn hoofd. In een sneltreinvaart reis ik in gedachten van herinnering tot herinnering. Ik kom van alles tegen. Ik kom heel veel tegen. De trein raast maar door en voordat de ene herinnering er echt is, komt de andere al. Het overweldigt me. Ik reis door mijn verleden heen. Ik zie… Ik zie… Stotterend zeg ik tegen mezelf wat ik allemaal wel niet zie. Ik zie allerlei verwijten. Ruzies die uit de hand liepen. Vriendinnen die uiteindelijk geen vriendinnen bleken. Ik zie… Ik zie. Ik zie veel, maar eigenlijk merk ik dat ik ook heel veel dingen niet zie… dat ik de dingen waar ik nog steeds zo erg naar snak, toen ook al niet binnen bereik had. Alsof het iets ongrijpbaars is. Ineens voelt het alsof ik in een groot leeg gat gezogen wordt. Een grote leegte… een intens gemis. Ik sta erbij en ik kijk ernaar. Het is het grote gapende gat waar ik mij al die tijd al met man en macht vandaan probeerde te houden. Wat als ik in dat gat terecht kom… blijf ik dan alleen achter? Met mijn intense gemis zonder iemand om bij uit te huilen? Ik duw en ik trek aan alles om me heen. Alles om niet in dat gat te vallen. Ik ben bang. Mijn handen beven en mijn voeten voelen zwaar. Ik kom niet meer vooruit. Het is alsof ik gedwongen wordt om stil te staan. De zweetdruppels lopen op mijn voorhoofd en mijn hart bonst wel twee keer zo hard als normaal. Ik denk even na. Ik tel tot 3 en kalmeer mezelf. In ieder geval, dat probeer ik. Na een paar herhalingen durf ik het aan om in het grote gapende gat de leegte in te kijken. Wat ik zie verbaast me. Het was niet wat ik verwacht had. Ik zie… Ik zie… Ik knipper met mijn ogen en zet mijn bril even recht om te zien of het wel klopt. Het lijkt wel alsof ik in een waterput kijk, zo de diepte in. Ik zie daar een meisje staan. Een klein meisje, zo puur, vol licht… vol vreugde en liefde. Ik zie een meisje staan. Een meisje dat zichzelf goed genoeg vindt. Het verbaast me, maar tegelijkertijd is het ook zo’n aandoenlijk gezicht. Het is een meisje dat in plaats van overleeft om zichzelf staande te houden, een schitterende, onschuldige lach laat zien. Het is een meisje dat haar gevoel volgt en haar eigen gangetje gaat zonder op te kijken naar de andere kinderen. Ik sta stil en kijk naar dat meisje. Ik neem haar even helemaal in mij op en slaak een zucht van herkenning. Ik besef me op deze wonderlijke manier: dat meisje… dat meisje dat ben ik. Dat ben ik, voordat ik mezelf begon te meten aan het beeld van de maatschappij. Het raakt me. Het raakt me dat ik na al die pijnlijke herinneringen, zo’n pure versie van mezelf tegenkom. Ik zie een meisje dat gemaakt is om zichzelf te zijn. Al zie ik diep in haar ogen dat datzelfde meisje zichzelf af en toe ook weer eens verliest, puur omdat ze zo graag wil voldoen. Ineens vallen alle puzzelstukjes bij elkaar… Ik houd mezelf weg van de leegte. Ik houd mezelf weg van de leegte van het niet voldoen. En daarvoor duw ik mezelf in hoeken en gaten, die er voor mij niet toe doen.
