Zonder schaduw geen licht
Licht en schaduw: ze gaan zo mooi samen, maar op de één of andere manier stoten ze elkaar af. Het is half acht, maar de maan schijnt fel door de gordijnen. De herfst klopt aan mijn deur. Het lampje dat boven mijn hoofd schijnt, verlicht mijn hele lichaam. Verder is het donker. Je ziet alleen mij. En mijn schaduw. De kamer is verder leeg, het is just me, myself and I. En mijn schaduw. Dit besef ik pas als ik opkijk vanuit mijn laptop. In één klap ben ik helemaal uit mijn element gerukt, ik kijk met grote ogen om me heen. Sinds wanneer zit ik hier eigenlijk? Snel duik ik terug in mijn stoel en richt mijn aandacht weer op mijn laptop. Misschien toch snel maar wat licht aandoen? Het gevoel dat die schaduw me aanstaart, zorgt al voor intense hartkloppingen. Zulke hartkloppingen alsof ik elk moment dood kan gaan. Doodgaan?! Ik bedenk me dat het ook nog eens mijn eigen schaduw is. Man, man, man… waarom heb ik dit altijd! Met de rillingen over mijn lijf, staar ik naar mijn laptop. Die schaduw jaagt me de stuipen op het lijf. Wat ben ik toch ook een mieper!, bedenk ik mij, terwijl ik me voorstel hoe ik hier zit. Het is bijna lachwekkend, maar inderdaad ik ontwijk mijn schaduw liever. Dan voel ik mij veiliger. Dan word ik niet geconfronteerd met het donker. Die lampen staan ook altijd zo fel! Hoe donkerder het is, hoe zichtbaarder je bent als je de lamp aanzet. Mijn overburen zullen wel denken, wat doet die meid daar toch? Ik voel me te zichtbaar, schijnwerpers staan op me gericht. Ik duik liever weg in een hoekje, daar waar het veilig is. Ik denk aan een gedicht dat ik ooit schreef, het biedt me troost. Het zijn de woorden waar ik naar zocht.
‘Je spreekt met mij, zoals de wind speelt met je haar
Je trekt me aan, je stoot me af, mijn liefde weegt te zwaar
Zij heeft mijn leven in vuur en vlam gezet
Jouw liefde verspreidde zich zo soepel, het was net ballet
Het vuur van jouw liefde vormde mij en brandde in mijn hart
Maar toen ging je weg en brandde mijn hart zwart.’
